ਬਚਪਨ ਦੀਆਂ ਯਾਦਾਂ

Memories of childhood

ਸਮੇਂ ਦੇ ਖੰਭ ਹਨ। ਇਹ ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਤੇਜ਼ੀ ਨਾਲ ਉੱਡਦਾ ਹੈ। ਬਚਪਨ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਯਾਦ ਰੱਖਣਾ ਬਹੁਤ ਦਿਲਚਸਪ ਹੈ। ਖੁਸ਼ ਹੋਣ ਦੇ ਨਾਲ, ਉਹ ਦੁੱਖ ਵੀ ਦਿੰਦੀ ਹੈ। ਮੇਰੇ ਬਚਪਨ ਦੀਆਂ ਬਹੁਤ ਸਾਰੀਆਂ ਘਟਨਾਵਾਂ ਹਨ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਮੈਂ ਤਾਜ਼ਾ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹਾਂ। ਪਰ ਕੁਝ ਯਾਦਾਂ ਅਜਿਹੀਆਂ ਹਨ ਜੋ ਦੁਖਦਾਈ ਹਨ। ਪਰ ਮਿੱਠੀਆਂ ਯਾਦਾਂ ਵਧੇਰੇ ਹਨ।

ਹੁਣ ਮੈਂ ਚੌਦਾਂ ਸਾਲਾਂ ਦਾ ਹਾਂ ਅਤੇ ਜਵਾਨ ਹੋ ਰਿਹਾ ਹਾਂ। ਬਚਪਨ ਦੇ ਦਿਨ ਆਜ਼ਾਦੀ, ਅਨੰਦ ਅਤੇ ਬੇਗੁਨਾਹ ਨਾਲ ਭਰੇ ਹੋਏ ਸਨ। ਵਰਡਸਵਰਥ ਨੇ ਕਿਹਾ ਹੈ ਕਿ ਅਸੀਂ ਪ੍ਰਮਾਤਮਾ ਦੇ ਘਰ ਤੋਂ ਆਏ ਹਾਂ ਅਤੇ ਜਿਵੇਂ ਜਿਵੇਂ ਅਸੀਂ ਵੱਡੇ ਹੁੰਦੇ ਹਾਂ, ਅਸੀਂ ਨਿਰਦੋਸ਼ਤਾ ਅਤੇ ਨੇਕੀ ਤੋਂ ਦੂਰ ਹੁੰਦੇ ਜਾਂਦੇ ਹਾਂ।

ਮੈਨੂੰ ਅਜੇ ਵੀ ਮੇਰੇ ਸਕੂਲ ਦਾ ਪਹਿਲਾ ਦਿਨ ਯਾਦ ਹੈ, ਕਿਵੇਂ ਮੇਰੇ ਪਿਤਾ ਜੀ ਮੈਨੂੰ ਸਕੂਲ ਲੈ ਗਏ ਅਤੇ ਮੈਂ ਕਿੰਡਰਗਾਰਡਨ ਵਿਚ ਦਾਖਲ ਹੋਇਆ। ਉਹ ਦਿਨ ਮੇਰੇ ਲਈ ਖਾਸ ਸੀ। ਉਸ ਦਿਨ ਮੇਰੀ ਮਾਂ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਬਹੁਤ ਚੰਗੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਤਿਆਰ ਕੀਤਾ। ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਨਵੇਂ ਸਕੂਲ, ਆਪਣਾ ਨਵਾਂ ਪਹਿਰਾਵਾ, ਮੇਰਾ ਛੋਟਾ ਬੈਗ ਅਤੇ ਟਿਫਿਨ ਨਾਲ ਬਹੁਤ ਖੁਸ਼ ਸੀ।

ਇਹ ਦਿਨ ਖੁਸ਼ੀ ਭਰਿਆ ਅਤੇ ਨਵੇਂ ਤਜ਼ਰਬਿਆਂ ਨਾਲ ਭਰਪੂਰ ਸੀ। ਮੈਂ ਸਕੂਲ ਵਿਚ ਕੁਝ ਦੋਸਤ ਵੀ ਬਣਾਏ।

ਪਹਿਲਾਂ ਸਾਡੇ ਘਰ ਵਿਚ ਸਾਡੀ ਮਾਂ, ਮੇਰੀ ਛੋਟੀ ਭੈਣ ਅਤੇ ਮੇਰੀ ਨਾਨੀ ਸੀ। ਪਰ ਮੇਰੀ ਦਾਦੀ ਕਿਸੇ ਬਿਮਾਰੀ ਨਾਲ ਮਰ ਗਈ ਅਤੇ ਮਰ ਗਈ, ਉਸ ਸਮੇਂ ਮੈਂ ਸਿਰਫ ਛੇ ਸਾਲਾਂ ਦੀ ਸੀ। ਘਰ ਵਿਚ ਉਦਾਸੀ ਅਤੇ ਉਦਾਸੀ ਦਾ ਮਾਹੌਲ ਫੈਲਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਮੈਂ ਇੱਕ ਕਸਬੇ ਵਿੱਚ ਪੈਦਾ ਹੋਇਆ ਸੀ ਅਤੇ ਮੇਰੇ ਪਿਤਾ ਜੀ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਸ਼ਹਿਰ ਵਿੱਚ ਕੰਮ ਕਰਦੇ ਸਨ। ਉਹ ਹਫ਼ਤੇ ਵਿਚ ਇਕ ਵਾਰ ਸਾਡੇ ਕੋਲ ਆਉਂਦੇ ਸਨ ਅਤੇ ਸ਼ਹਿਰ ਤੋਂ ਸਾਡੇ ਲਈ ਬਹੁਤ ਸਾਰੀਆਂ ਚੀਜ਼ਾਂ ਲਿਆਉਂਦੇ ਸਨ।

ਮੇਰੇ ਪਿਤਾ ਜੀ ਸ਼ਹਿਰ ਤੋਂ ਆਉਣ ਤੇ ਮੈਨੂੰ ਬਹੁਤ ਖੁਸ਼ੀ ਹੋਏਗੀ। ਕਿਉਂਕਿ ਸਾਡੇ ਪਿਤਾ ਸਾਡੇ ਤੋਂ ਬਹੁਤ ਦੂਰ ਰਹਿੰਦੇ ਸਨ, ਇਸ ਲਈ ਪਰਿਵਾਰ ਨੇ ਸਾਡੀ ਦੇਖਭਾਲ ਕੀਤੀ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਸਖਤ ਮਿਹਨਤ ਕਰਨੀ ਪਈ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਅਰਾਮ ਕਰਨ ਲਈ ਬਹੁਤ ਘੱਟ ਸਮਾਂ ਮਿਲਦਾ ਸੀ। ਉਹ ਮੈਨੂੰ ਪਿਆਰ ਕਰਦੀ ਸੀ, ਪਰ ਸ਼ੈਤਾਨਿਕ ਅਤੇ ਗ਼ਲਤ ਕੰਮਾਂ ਨੂੰ ਬਰਦਾਸ਼ਤ ਨਹੀਂ ਕਰਦੀ ਸੀ। ਉਹ ਸ਼ਾਮ ਨੂੰ ਪਰੀ ਕਹਾਣੀਆਂ ਸੁਣਾਉਂਦੀ ਸੀ।

ਮੇਰੀ ਛੋਟੀ ਭੈਣ ਸ਼ਰਾਰਤੀ ਸੀ। ਮੇਰੀ ਭੈਣ ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਮੈਨੂੰ ਪਰੇਸ਼ਾਨ ਕਰਦੀ ਸੀ, ਉਹ ਪਰੇਸ਼ਾਨ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਜੇ ਮੈਂ ਉਸ ਨੂੰ ਮਿਠਾਈਆਂ ਖਾਣ ਲਈ ਕੁਝ ਨਾ ਦਿੱਤਾ ਜਾਂ ਉਸਦੀ ਨਵੀਂ ਕਵਿਤਾ ਨਹੀਂ ਸੁਣੀ।

ਮੈਂ ਅਤੇ ਮੇਰੀ ਭੈਣ ਇਕੱਠੇ ਖੇਡਦੇ, ਗਾਉਂਦੇ ਅਤੇ ਮਿਠਾਈਆਂ ਖਾਂਦੇ ਸੀ, ਅਤੇ ਸਕੂਲ ਦੇ ਪਾਠ ਅਤੇ ਹੋਮਵਰਕ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ ਕੁਝ ਹੋਰ ਗੰਭੀਰ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ ਸੀ। ਇਕ ਵਾਰ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਗੁਆਂਢੀਆਂ ਦੇ ਦਰੱਖਤ ਤੋਂ ਕੁਝ ਹਰੇ ਅੰਬ ਚੋਰੀ ਕੀਤੇ। ਜਦੋਂ ਮੇਰੀ ਮਾਂ ਨੂੰ ਇਸ ਗੱਲ ਦਾ ਪਤਾ ਲੱਗਾ ਤਾਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਡਰਾਇਆ ਅਤੇ ਕੁੱਟਿਆ। ਮੈਂ ਚੀਕਿਆ ਅਤੇ ਚੀਕਿਆ, ਮੇਰੀ ਭੈਣ ਉਸ ਸਮੇਂ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਸੀ। ਫਿਰ ਦਾਦਾ ਜੀ ਨੇ ਆ ਕੇ ਮੈਨੂੰ ਬਚਾਇਆ ਅਤੇ ਸਹੁੰ ਖਾਧੀ ਕਿ ਮੈਨੂੰ ਦੁਬਾਰਾ ਅਜਿਹੀ ਗਲਤੀ ਨਹੀਂ ਕਰਨੀ ਚਾਹੀਦੀ।

ਮੇਰੀ ਨਾਨੀ ਬਹੁਤ ਦਿਆਲੂ ਸੀ। ਉਹ ਮੈਨੂੰ ਹਮੇਸ਼ਾ ਨੇੜਲੇ ਮੰਦਰ ਵਿਚ ਲੈ ਜਾਂਦੀ ਸੀ ਜਿੱਥੇ ਮੰਦਰ ਦੇ ਪੁਜਾਰੀ ਮੈਨੂੰ ਮਿਠਾਈਆਂ ਦਿੰਦੇ ਸਨ।

ਜੁਗਲਬਾਜ਼ ਜੋ ਚਾਲਾਂ ਕਰਦੇ ਸਨ ਅਕਸਰ ਸਾਡੇ ਕਸਬੇ ਵਿੱਚ ਆਉਂਦੇ ਅਤੇ ਸਾਨੂੰ ਕਈ ਕਿਸਮਾਂ ਦੇ ਚਪੇੜ ਦਿਖਾਉਂਦੇ ਸਨ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਸਾਨੂੰ ਬਹੁਤ ਪਸੰਦ ਕੀਤਾ।

ਇਕ ਵਾਰ ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਮਲੇਰੀਆ ਬੁਖਾਰ ਤੋਂ ਪੀੜਤ ਸੀ, ਉਸ ਸਮੇਂ ਮੇਰੀ ਸਥਿਤੀ ਬਹੁਤ ਗੰਭੀਰ ਸੀ।

ਮੇਰੀ ਹਾਲਤ ਇੰਨੀ ਗੰਭੀਰ ਸੀ ਕਿ ਮੈਨੂੰ ਇਲਾਜ਼ ਲਈ ਸ਼ਹਿਰ ਲਿਜਾਇਆ ਗਿਆ, ਜਿਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਮੇਰੀ ਸਿਹਤ ਵਿਚ ਸੁਧਾਰ ਹੋਇਆ। ਮੇਰੇ ਮਾਪੇ ਮੇਰੀ ਸਿਹਤ ਵਿਚ ਸੁਧਾਰ ਤੋਂ ਖੁਸ਼ ਸਨ। ਮੇਰੇ ਮਾਪਿਆਂ ਦੀ ਸਹਾਇਤਾ ਅਤੇ ਡਾਕਟਰ ਦੀ ਮਦਦ ਨਾਲ, ਮੈਨੂੰ ਇੱਕ ਨਵੀਂ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਮਿਲੀ।

ਇਹ ਮੇਰੇ ਬਚਪਨ ਦੀਆਂ ਕੁਝ ਮਿੱਠੀਆਂ ਅਤੇ ਮਿੱਠੀਆਂ ਯਾਦਾਂ ਸਨ। ਇਹ ਚੀਜ਼ਾਂ ਸਾਨੂੰ ਇਹ ਸਿਖਾਉਂਦੀਆਂ ਹਨ ਕਿ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਿਚ ਮਿਸ਼ਰਤ ਗਤੀਵਿਧੀਆਂ ਹੁੰਦੀਆਂ ਹਨ। ਖੁਸ਼ੀ ਦੇ ਨਾਲ ਨਾਲ ਦੁੱਖ ਅਤੇ ਮੁਸੀਬਤਾਂ ਵੀ ਹਨ। ਸਾਨੂੰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਸਹਿਣਸ਼ੀਲਤਾ ਅਤੇ ਸ਼ਾਂਤੀ ਨਾਲ ਸਵੀਕਾਰ ਕਰਨਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ।