Punjabi Essay on “Vidyarthi te Fashion”, “ਵਿਦਿਆਰਥੀ ਤੇ ਫੈਸ਼ਨ” Punjabi Essay, Paragraph, Speech for Class 7, 8, 9, 10, and 12 Students in Punjabi Language.

ਵਿਦਿਆਰਥੀ ਤੇ ਫੈਸ਼ਨ

Vidyarthi te Fashion

ਅਜੋਕੇ ਜੀਵਨ ਵਿੱਚ ਫ਼ੈਸ਼ਨ-ਪ੍ਰਤੀ ਘਰ ਕਰ ਗਈ ਹੈ।ਵਾਧੂ ਵਿਖਾਵਾ, ਰੀਸ ਤੇ ਖੋਖਲਾਪਨ ਆਦਿ ਲੱਛਣ ਫੈਸ਼ਨ ਦੀਜ ਹਨ। ਫ਼ੈਸ਼ਨ ਨੇ ਗੰਭੀਰਤਾ ਖ਼ਤਮ ਕਰ ਕੇ ਚੁਲਬੁਲੇਪਨ ਨੂੰ ਜਨਮ ਦਿੱਤਾ ਹੈ। ਨਿੱਤ ਨਵੇਂ ਫੈਸ਼ਨ ਸੱਭਿਆਚਾਰ ਨੂੰ ਢਾਹ ਲਾ ਰਹੇ ਹਨ।

ਵਿਦਿਆਰਥੀ-ਜਗਤ ਵਿੱਚ ਇਹ ਇੱਕ ਗ਼ਲਤ-ਫ਼ਹਿਮੀ ਹੈ ਕਿ ਸਕੂਲ-ਕਾਲਜ ਦਾ ਵਿਦਿਆਰਥੀ ਫ਼ੈਸ਼ਨ ਤੋਂ ਬਗੈਰ ਕਿਵੇਂ ਰਹਿ ਸਕਦਾ ਹੈ, ਪਰ ਸਾਨੂੰ ਇਹ ਕਦੀ ਨਹੀਂ ਭੁੱਲਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਕਿ ਸਾਦਾ ਜੀਵਨ ਤੇ ਉੱਚੇ ਵਿਚਾਰ ਸਫ਼ਲਤਾ ਦੀ ਕੁੰਜੀ ਹਨ।ਲਾਲ ਗੋਦੜੀ ਵਿੱਚ ਹੀ ਲੁਕੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ ।ਕੁਦਰਤ ਦੀ ਸਾਦਗੀ ਵਿੱਚ ਅੰਤਾਂ ਦੀ ਸੁਹਜ ਭਰੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਸਾਡੇ ਵੱਡੇ-ਵਡੇਰਿਆਂ ਤੇ ਗੁਰੂਆਂ-ਪੀਰਾਂ ਦਾ ਜੀਵਨ ਸਾਦਾ ਤੇ ਸਵੱਛ ਸੀ।ਹੋਰ ਦੁੱਖ ਦੀ ਗੱਲ ਤਾਂ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਕਈ ਫ਼ੈਸ਼ਨ ਕਰਦੇ ਹਨ ਆਪਣੇ ਵਿੱਤ ਨੂੰ ਵੇਖ ਕੇ, ਪਰ ਵਿਦਿਆਰਥੀ ਫ਼ੈਸ਼ਨ ਕਰਦੇ ਹਨ ਨਕਲ ਤੇ ਵਿਖਾਵੇ ਦੀ ਖ਼ਾਤਰ।ਕਿਸੇ ਦੀਆਂ ਚੰਗੀਆਂ ਆਦਤਾਂ ਤਾਂ ਇਹ ਛੇਤੀ ਕੀਤੇਹਿਣ ਨਹੀਂ ਕਰਦੇ ਪਰ ਭੈੜੀਆਂ ਨੂੰ ਅਜਿਹਾ ਪੱਲੇ ਬੰਨਦੇ ਹਨ ਕਿ ਛੱਡਣ ਦਾ ਨਾਂ ਨਹੀਂ ਲੈਂਦੇ।

ਅਜੋਕੇ ਵਿਦਿਆਰਥੀਆਂ ਦੇ ਕੱਪੜੇ ਨਵੀਨ ਤੋਂ ਨਵੀਨਤਰ ਕੱਟ ਦੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ-ਲੜਕੇ ਅਮਰੀਕਨ-ਕੱਟ ਕੋਟ ਤੇ ਬੁਸ਼-ਸ਼ਰਟਾਂ, ਕਦੀ ਤੀਹ-ਪੈਂਤੀਇੰਚ ਮੁਹਰੀ ਵਾਲੀਆਂ ਪੈਂਟਾਂ ਤੇ ਕਦੀ ਬੇਹੱਦ ਤੰਗ ਜ਼ੀਨ-ਪੈਂਟਾਂ (ਜਿਹੜੀਆਂ ਪਾ ਕੇ ਸਧਾਰਨ ਤੌਰ ‘ਤੇ ਚੱਲਿਆ ਵੀ ਨਹੀਂ ਜਾ ਸਕਦਾ) ਆਦਿ ਪਾਈ ਫਿਰਦੇ ਹਨ।ਲੜਕੀਆਂ ਐਨ ਫ਼ਿਟ, ਤੋੜ ਤੀਕ ਸੀਤੀਆਂ ਹੋਈਆਂ ਤੇ ਬਾਹਵਾਂ-ਰਹਿਤ ਕਮੀਜ਼ਾਂ, ਘੱਗਰੇ ਵਰਗੀਆਂ ਸਲਵਾਰਾਂ ਜਾਂ ਬੈੱਲ ਬਾਟਮਾਂ, ਨਵੀਨਤਰ ਫ਼ੈਸ਼ਨ ਦੇ ਵਾਲ, ਨਹੁੰ ਪਾਲਸ਼-ਰੰਗੇ ਵਧੇ ਹੋਏ ਤੇ ਨਾਈਲਨ ਦੀਆਂ ਚੁੰਨੀਆਂ ਮੋਢਿਆਂ ਤੇ ਸੁੱਟੀ ਫਿਰਦੀਆਂ ਹਨ। ਬਣਾਉਟੀ ਸੁਹਜ ਇੰਨਾ ਵੱਧ ਗਿਆ ਹੈ। ਕਿ ਸਾਡੇ ਕਈ ਬਜ਼ੁਰਗ ਕਹਿੰਦੇ ਸੁਣੇ ਗਏ ਹਨ ਕਿ ਅੱਜ ਕੱਲ੍ਹ ਦੀਆਂ ਵਿਆਹੀਆਂ ਤੇ ਕੁਆਰੀਆਂ ਵੇਖਣ ਵਿੱਚ ਇਕੋ ਜਿਹੀਆਂ ਲੱਗਦੀਆਂ ਹਨ।

ਹੋਰ ਤਾਂ ਹੋਰ, ਪੜਾਈ ਸਬੰਧੀ ਵੀ ਕਈ ਫ਼ੈਸ਼ਨ ਪ੍ਰਚੱਲਤ ਹੋ ਗਏ ਹਨ। ਹੁਣ ਵਿਦਿਆਰਥੀ ਘੱਟ ਪੜ੍ਹਨ, ਵਧੇਰੇ ਸ਼ਰਾਰਤਾਂ ਕਰਨ, ਅਧਿਆਪਕ ਨਾਲ ਗੁਸਤਾਖ਼ੀ ਕਰਨ, ਪਾਠ-ਪੁਸਤਕਾਂ ਦੀ ਥਾਂ ਨੋਟਗਾਈਡਾਂ ਪੜ੍ਹਨ, ਸਕੂਲ-ਕਾਲਜ ਵਿੱਚ ਖ਼ਾਲੀ ਹੱਥ ਜਾਂ ਇੱਕ ਫ਼ਾਈਲ ਲਈ ਫਿਰਨ, ਜਮਾਤ ਵਿੱਚ ਬੇਧਿਆਨੇ ਬੈਠਣ, ਜਮਾਤ ਵਿਚੋਂ ਗੈਰ-ਹਾਜ਼ਰ ਰਹਿਣ, ਪੜਨ ਦੀ ਥਾਂ ਟਕ-ਸ਼ਾਪਾਂ, ਬੱਸ ਸਟੈਂਡਾਂ, ਰੇਲਵੇ ਸਟੇਸ਼ਨਾਂ ਤੇ ਸਿਨੇਮਾਘਰਾਂ ਵੱਲ ਚੱਕਰ ਕੱਟਣ ਅਤੇ ਇਮਤਿਹਾਨ ਵਿੱਚ ਨਕਲਾਂ ਮਾਰਨ ਆਦਿ ਨੂੰ ਨਵੀਨ ਫ਼ੈਸ਼ਨ ਸਮਝਦੇ ਹਨ।

ਫ਼ੈਸ਼ਨਾਂ ਨੇ ਤਾਂ ਵਿਦਿਆਰਥੀਆਂ ਦੀ ਰਹਿਣੀ-ਬਹਿਣੀ ਵਿੱਚ ਓਪਰਾਪਨ, ਬਣਾਉਟੀ ਸੱਜ-ਧੱਜ, ਫੋਕੀ ਸ਼ੋ ਤੇ ਫੁ-ਫਾਂ, ਝੂਠ-ਫ਼ਰੇਬ, ਹੇਰਾ-ਫੇਰੀ ਤੇ ਰੁਮਾਂਸ ਆਦਿ ਭੈੜੀਆਂ ਵਾਦੀਆਂ ਦੀ ਭਰਤੀ ਕਰ ਦਿੱਤੀ ਹੈ।ਉਹ ਜੋ ਕੁਝ ਬਾਹਰੋਂ ਦਿੱਸਦੇ ਹਨ, ਉਹ ਕੁਝ ਵਿਚੋਂ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੇ।ਉਹ ਜੋ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ, ਵਿਖਾਵੇ ਲਈ ਆਖਦੇ ਹਨ।ਉਹ ਮਾਰ ਖਾ-ਲੈਣਗੇ, ਪਰ ਕੁੜੀਆਂ ਨੂੰ ਅਵਾਜ਼ੇ ਕੱਸਣੋਂ ਨਹੀਂ ਟਲਣਗੇ; ਉਹ ਭੁੱਖੇ ਰਹਿ , ਲੈਣਗੇ, ਪਰ ਆਪਣੀ ਪੈਂਟ ਦੀ ਕਰੀਜ਼ ਨੂੰ ਭਾਨ ਨਹੀਂ ਪੈਣ ਦੇਣਗੇ। ਉਹ ਮਾਪਿਆਂ ਤੇ ਅਧਿਆਪਕਾਂ ਦੀਆਂ ਝਿੜਕਾਂ ਸਹਿ ਲੈਣਗੇ, ਪਰ ਅਵਾਰਾਗਰਦੀ ਨਹੀਂ ਛੱਡਣਗੇ। ਇਹ ਸਾਰਾ ਕੁਝ ਕਿੰਨਾ ਖੋਖਲਾ ਤੇ ਮਨੋਰਥਹੀਣ ਹੈ, ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਸੋਚਦਾ।

ਫ਼ੈਸ਼ਨਾਂ ਨੇ ਤਾਂ ਵਿਦਿਆਰਥੀਆਂ ਦੀ ਖਾਧ-ਖੁਰਾਕ ਵਿੱਚ ਵੀ ਕੀ-ਨਾ-ਕੀ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਹੈ। ਅੱਜ ਵਿਦਿਆਰਥੀ ਦੁੱਧ ਦੀ ਥਾਂ ਚਾਹ ਜਾਂ ਕਾਫ਼ੀ, ਸ਼ਰਾਬ ਪੀਣ, ਸਿਗਰਟ ਫੁਕਣ, ਚਟਪਟੀਆਂ ਚੀਜ਼ਾਂ, ਗੋਲਗੱਪੇ ਤੇ ਮਸਾਲੇਦਾਰ ਚਾਟ ਆਦਿ ਤੇ ਹੋਰ ਨਿੱਕ-ਸੁਕ ਖਾਣ ਵਿੱਚ ਆਪਣਾ ਮਾਣ ਸਮਝਦਾ ਹੈ।

ਇਨਾਂ ਫ਼ੈਸ਼ਨਾਂ ਦੁਆਰਾ ਦੇਸ ਦਾ ਬਹੁਤ ਸਾਰਾ ਸਰਮਾਇਆ ਅਜਾਈਂ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹੈ-ਫੇਲ ਹੋਣ ਲਿਆਂ ਦੀ ਗਿਣਤੀ ਵਧ ਰਹੀ ਹੈ ਅਤੇ ਮਨ ਦੀ ਸ਼ਾਂਤੀ ਅਲੋਪ ਹੋ ਰਹੀ ਹੈ; ਘਟੀਆਪਨ ਆ ਰਿਹਾ ਹੈ ਤੇ ਸਾਊਪਨ ਅਲੋਪ ਹੋ ਰਿਹਾ ਹੈ; ਚਲਾਕੀ ਵਧ ਰਹੀ ਹੈ ਤੇ ਸਿਆਣਪ ਘੱਟ ਰਹੀ ਹੈ; ਸਿਹਤਾਂ ਖ਼ਰਾਬ ਹੋ ਆਂ ਹਨ ਤੇ ਰੋਗ ਡੇਰੇ ਜਮਾ ਰਹੇ ਹਨ ਅਤੇ ਜੁਆਨ ਬੁੱਢਿਆਂ ਤੋਂ ਵੀ ਗਏ-ਗੁਜ਼ਰੇ ਜਾ ਰਹੇ ਹਨ।

ਵਿਦਿਆਰਥੀ-ਜਗਤ, ਜਿਸ ਨੇ ਕੱਲ੍ਹ ਨੂੰ ਭਾਰਤ ਦੀ ਵਾਗ-ਡੋਰ ਸਾਂਭਣੀ ਹੈ ਜਾਂ ਜੋ ਭਾਰਤ ਦਾ ਟਿੱਖਤ ਹੈ, ਦਾ ਢਹਿੰਦੀਆਂ ਕਲਾਂ ਵਿੱਚ ਜਾਣਾ ਦੇਸ ਨੂੰ ਹਾਨੀ ਪੁਚਾਉਣਾ ਹੈ। ਚੰਗੀ ਗੱਲ ਤਾਂ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਵਿਦਿਆਰਥੀ ਆਪਣੇ ਕਰਤੱਵ ਨੂੰ ਸਮਝਣ, ਸੁੱਕੀ ਛੂੰ-ਛਾਂ ਨੂੰ ਤਿਆਗਣ, ਸੁਥਰਾ ਤੇ ਚੰਗਾ ਖਾਣ, ਸ਼ਾਦਾ ਪਾਉਣ, ਉੱਚੇ-ਸੁੱਚੇ ਵਿਚਾਰਹਿਣ ਕਰਨ, ਪੜ-ਲਿਖ ਕੇ ਸਮੇਂ ਦਾ ਪੂਰਾ-ਪੂਰਾ ਲਾਭ ਉਠਾਉਣ, ਮਨ ਨੂੰ ਸ਼ੁੱਧ ਕਰਨ ਅਤੇ ਮਨ ਨੂੰ ਸਾਫ਼ ਰੱਖਣ ਤਾਂ ਹੀ ਭਾਰਤ ਦਾ ਭਵਿੱਖ ਉਜਲਾ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਅਜੇ ਛੱਲਿਆਂ ਬੇਰਾਂ ਦਾ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਵਿਗੜਿਆ, ਸਵੇਰ ਦਾ ਭੁੱਲਿਆ ਸ਼ਾਮੀਂ ਘਰ ਆ ਜਾਏ ਤਾਂ ਉਹ ਭੁੱਲਿਆ ਨਹੀਂ ਸਮਝਿਆ ਜਾਂਦਾ। ਹੁਣ ਲੋੜ ਇਸ ਗੱਲ ਦੀ ਹੈ ਕਿ ਭਾਰਤੀ ਨੇਤਾ ਤੇ ਹਕੁਮਤ ਦੇ ਰਾਖੇ ਇਸ ਬੰਨੇ ਉਚੇਚਾ ਧਿਆਨ ਦੇਣ ਅਤੇ ਦੇਸ਼ ਦੇ ਨਵੇਂ ਪੋਚ ਨੂੰ ਤਬਾਹ ਹੋਣੋਂ ਬਚਾਅ ਲੈਣ। ਮਾਪਿਆਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਚੰਗੇ ਕੰਮਾਂ ਵੱਲ ਲਾਕੇ ਫ਼ੈਸ਼ਨਾਂ ਦੀ ਵਿਅਰਥਤਾ ਤੋਂ ਸੁਚੇਤ ਕਰਨਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ ਤੇ ਨੌਜੁਆਨ ਵਰਗ ਨੂੰ ਆਪ ਵੀ ਸਾਰਥਕ ਸੋਚ ਧਾਰਨ ਕਰਨੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ।